Γιορτή λήξης σχολικού έτους

Αναρτήθηκε από ΔΗΜΟΤΙΚΟ ΣΧΟΛΕΙΟ ΟΡΜΥΛΙΑΣ στις 17.6.13

Αγαπητοί δάσκαλοι,

συμμαθητές και φίλοι,έχουν περάσει ήδη έξι χρόνια από τη μέρα που η μαμά μου, κρατώντας μου το χέρι, με οδήγησε στο κατώφλι του Σχολείου. Η καρδιά μου χτυπούσε δυνατά όταν αντίκρισα το τεράστιο κτίριο και τόσα πολλά παιδιά να τρέχουν γύρω μου. Λίγο πιο πέρα είδα τη φίλη μου τη Στέλλα που και αυτή δειλά- δειλά έκανε τα πρώτα της βήματα στο προαύλιο. Επιτέλους ένα γνωστό πρόσωπο, είπα μέσα μου. Κοίταξα τη μαμά και τα μάτια της ήταν βουρκωμένα, όπως και τα δικά μου. Μ’ έσπρωξε απαλά στην πλάτη και μου’ κανε νόημα γλυκά να προχωρήσω. Είμαι σίγουρη ότι και σήμερα το ίδιο θα έκανε. Κάθε μέρα ερχόταν στα διαλείμματα και πίσω από τα κάγκελα με παρακολουθούσε. Μια μέρα καθώς φεύγαμε, άκουσα ένα μεγαλύτερο παιδί να ρωτά τη μητέρα του: μαμά γιατί δεν έρχεσαι πια στα διαλείμματα;

- Γιατί είσαι δώδεκα χρονών και του χρόνου θα πας στο Γυμνάσιο.

Τρομοκρατήθηκα στην ιδέα ότι θα ερχότανε τόσα χρόνια και θα με παρακολουθούσε. Γι’ αυτό της ζήτησα να μην ξανάρθει κι ότι πλέον θα μπορούσα μόνη μου να πηγαινοέρχομαι στο σχολείο.

Ακόμα νιώθω το γλυκό άγγιγμα της δασκάλας μου, που κρατούσε το χέρι μου και προσπαθούσε να μου μάθει τα πρώτα γράμματα.

Τι να πρωτοθυμηθώ! Το κυνηγητό, τα παιχνίδια, τα ματωμένα γόνατα, την πρώτη μας χριστουγεννιάτικη γιορτή, ντυμένα όλα τα παιδάκια αστεράκια, τις πολλές φωτοτυπίες, το διάβασμα, τα διαγωνίσματα, τις εκδρομές μας, τις θεατρικές παραστάσεις, τις κόντρες μεταξύ μας, τη φούρια μας να τρέξουμε έξω, όταν χτυπούσε το διάλειμμα κι ο δάσκαλος να μας λέει τις τελευταίες λέξεις στην ιστορία!

Πώς να ξεχάσω τη μέρα που ένας καινούριος μαθητής, ο Γιαννάκης, έκανε την εμφάνισή του στην τάξη κι όλες θέλαμε να κάτσουμε στο ίδιο θρανίο μαζί του!! Ακόμα κρατάω τα παλιά μου βιβλία με τις καρδούλες και το Α+Γ= love for ever!!

Την προσευχή του Πάσχα!! Πώς να τη μάθεις; Σαν κινέζικα μας φαινότανε!! Κι όμως τη μάθαμε!! Γιατί όταν θέλουμε κάτι κι επιμείνουμε μπορούμε να το πετύχουμε. Τίποτε δεν είναι ακατόρθωτο!

Και φυσικά η αγάπη των δασκάλων μας που με υπομονή και επιμονή προσπάθησαν να μας μάθουν γράμματα, να μας κάνουν ανθρώπους όπως έλεγε η γιαγιά μου. Τους ευχαριστούμε μέσα από τα βάθη της καρδιάς μας. Να είναι πάντα καλά και να μας συγχωρέσουν που πολλές φορές τους στενοχωρήσαμε.

Έτσι κύλισαν τα χρόνια σαν νερό. Σήμερα είναι η τελευταία μέρα.. βγαίνω συνεχώς στην αυλή και νομίζω ότι βλέπω το μικρό κοριτσάκι με τα κοτσιδάκια να τρέχει όπως τα κατσικάκια στο γρασίδι. Τα μάτια μου βουρκώνουν, στο στομάχι μου νιώθω ένα σφίξιμο, έναν κόμπο στο λαιμό. Πάει , λέω μέσα μου τέλειωσε κι αυτό, πάμε παρακάτω και το πρόσωπό μου φωτίζεται!! Γυμνάσιο σού ‘ρχομαι!! Τώρα πλέον δεν χρειάζομαι κανέναν να μου κρατάει το χέρι. Έχω μεγαλώσει!! Μπαίνω στην εφηβεία!!

Κλείνοντας θέλω να ευχηθώ στα παιδιά της Ε’, καλή δύναμη και του χρόνου θα συναντηθούμε πάλι κάτω απ’ την ίδια στέγη.

Ένα μεγάλο ευχαριστώ ξανά στους δασκάλους και τις δασκάλες μας!! Να 'στε πάντα καλά!! (Από τους μαθητές της ΣΤ' τάξης, σχολικό έτος 2012-2013)